Film Berlin'de geçiyor ama turistik mekanlarda değil. Göçmenlerin ve devletten yardım alan işsizlerin ve fakirlerin yaşadığı şehrin dışındaki dev apartmanlarda. Özetle, 150 kiloluk kuaför bir teyze Avrupaî sıkıcılığındaki bireysel ve "yalnız" yaşamını, küçük hedefler koyarak aşmaya çalışıyor. Bu arayışlar sırasında bir takım tesadüfler sonucu hayatı dibe batıyor. Ama eşinden boşanmış, sabahları yataktan kendi başına kalkamayacak kadar obeziteden muzdarip, kızıyla ilişkileri sorunlu, işsiz bu tatlı kadın Alman toplumunda tatmadığı sıcaklığı tesadüfen ve mecburen tanıştığı Vietnamlı göçmenlerde, ve kendini ayakta tutmak için giriştiği kuaför açma işinde buluyor. Umutlu bir film, tavsiye ederim.
ODTÜ gerçekten çok güzel bir halde şu sıralar. Çok da sakindi, güneş batıyordu filmden çıktığımda. Ağaçlar en tatlı halinde şimdi. Yol kenarlarındaki kestanelerin yaprakları tam boy, tepelerinden beyaz ibikleri yükseliyor. Tepeden bakıldığında birer biblo gibiler, sanırsınız güzün kafamıza at kestanesi yağdıran bunlar değildi. Çamlar bildiğimiz gibi, Kemal Kurdaş'ı bile gömdüler hala bi türlü büyümüyorlar.
Betonarme Ankara'nın içinde bir vaha. Tek sorun var, çiçekli ağaç çok az kampüste hala. Komplo teorisi geliştiresi geliyor insanın. Acaba öğrenciler bahara kendini kaptırıp mavinin, sarının, morun her tonunun içinde gele gide divane olmasınlar diye mi yok okulda morlu-beyazlı fundalar, pembe çiçekli vişneler, mor salkımlar?
Fizik'in önünden yürüdüm bölüme gittim. Çatı kantininden kötü kalite yemek kokusu geliyordu gene. Oldum olası sevmedim o mekanı zaten. Orayı hızlı geçtim. Bölümün akşamki izbeliği, karanlıkta içeriden hissettirdiği metruk fabrika ürküntüsü aynı. Ama ÇSden ve çatıdan gözüken manzarası hala nefes kesici. Bölümün sakinliğine bayıldım.
No comments:
Post a Comment